Strona:Stefan Żeromski - Sułkowski.djvu/52

ANTRAIGUES
 — To jest deska ratunku. Musiałem to uczynić. Musiałem! Jeżeli zawiedzie nas nadzieja zdobycia Bonapartego, za tydzień, za dwa tygodnie trzeba będzie uciekać z Wenecyi.
 (Służący we wspaniałej liberyi uchyla portyery i wymienia nazwisko).

SŁUŻĄCY
 — Generał Condulmero.
 (Wchodzi Condulmero, generalny pomocnik proweditora ziemi suchej. Kłania się nisko księciu, wita Antraigues’a).

KSIĄŻĘ
 — Wodzu! Jakież wieści?

CONDULMERO
 — Miłościwy panie, — wieści bardzo złe...

KSIĄŻĘ
 — Nie rozumiem... Macie w mieście około czterech tysięcy rodaków i około jedenastu tysięcy Słowian. Tak powiadają. A przecież to jest siła! Stolica, przy jej położeniu, może być nie do zdobycia.

ANTRAIGUES
 — Na morzu dwadzieścia pięć galer liniowych, piętnaście fregat, ze sto siedmdziesiąt brygów i łodzi kanonierskich. Z dziesięć tysięcy żołnierza załogi. W arsenale z ośm tysięcy sztuk broni.