Strona:Stefan Żeromski - Sułkowski.djvu/72

CONDULMERO
(z ironią)
 — Toby nas, oczywiście, wybawiło od wojny z Bonapartem!

DANIEL DELFINO
 — Przecież takich spraw, o jakich tu wspomniał kawaler d’Antraigues, nie można załatwiać w licznem gronie i przy świecach.

ANTRAIGUES
 — Te sprawy najlepiej bada się i sonduje w licznem gronie.
 (Służący uchyla portyery, wchodzi nieśmiało i zgarbiony przed księciem anonsuje półgłosem).

SŁUŻĄCY
 — Jakiś oficer francuski domaga się natarczywie, żebym go wpuścił przed oblicze... Nazwisko Sułkowski.
 (Książę daje znak. Służący rozchyla zasłonę i wprowadza Sułkowakiego, który ma na sobie zniszczony swój mundur, szpadę u boku. Sułkowski szuka oczyma wśród zgromadzonych — księcia. Domysłem wiedziony skłania się przed gospodarzem).

SUŁKOWSKI
 — Mam ustne zlecenie od szefa wojsk francuskich, generała Bonapartego, do księcia Modeny Herkulesa III-go d’Este.

KSIĄŻĘ
 — Jesteś w moich progach, mości panie.