Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 1.djvu/143

133

 Schyliła się, zwinęła w sobie i siedziała na łóżku z głową ukrytą w dłoniach. Włosy jej były rozkudłane, gruba chustka okrywała ramiona. Było coś nad wyraz bolesnego w tej niezmiennej postawie. Nie mógł posadzić jej na krześle, ocucić, dźwignąć. Wracała wciąż do swej dziwacznej pozy. Gdy podniósł jej głowę i zajrzał w oczy, zobaczył twarz bladą, bez wyrazu żadnego, a oczy martwe i zimne. Nic nie mówiła, — a jeśli wyrzekła jakie zdanie, było obłudne, albo bezmyślne. W pewnej chwili z za włosów, które jej twarz zasłaniały, rzekła w pełni rozumu, tonem, który zdradzał głęboki namysł.
 — Jeśli mi dasz dziecko, to się już nie będę bała.
 — A czy to nie pierwszy raz tak się boisz?
 — Nie pierwszy.
 — A kogo się ty boisz, kogo?
 — Jednego.
 — Wyznaj mi!
 — Nie mogę.
 — Przysięgnę ci, że ja potrafię wyrwać z ciebie tę obawę!
 — Nie potrafisz.
 — Ja nie potrafię?!
 — Daj mi dziecko...
 — Nie rozumiem cię...
 Chwycił ją za ręce, objął ramionami, jak skarb swój — i prosił się:
 — Powiedz, kogo się boisz!...
 Milczała podawnemu. Milczała długo, okrutnie,