Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 1.djvu/144

134

złowieszczo dla siebie i dla niego. Wreszcie nieproszona rzekła sama:
 — Jeden tu do mnie przychodzi.
 — Kto? — szeptał Piotr.
 — Jeden.
 — Jakże wiesz, że przychodzi?
 Podniosła znienacka głowę i rzekła, wskazując na drzwi:
 — Wczoraj te drzwi zaczął szarpać. Z dziesięć razy szarpał. Cała ta ściana trzęsła się, gdy tak targał... Boże! — jęknęła w boleści, rozglądając się zgasłemi oczyma i zwolna, bez sił opadając na posłanie.
 — Ależ to przeciąg, wiatr ruszał te drzwi!
 Milczała.
 — Mówże, Taniu!
 — Czego ty chcesz?
 — Skąd ci to przyszło do głowy, że ktoś mógłby się do ciebie dobijać? Dla czego?
 — Ja wiem dla czego i on wie, dla czego.
 — Któż to taki? Na Boga, któż to? Powiedz!
 — Nie powiem tego nigdy, nikomu, nikomu!
 — Ani mnie?
 Podniosła ramiona ociężałym ruchem, pełnym miłości, oplotła mu szyję i głowę jego przytuliła do piersi kochającej, w której gwałtownie biło wzburzone serce. Prosiła błagalnie:
 — Nie żądaj tego wyznania. Nie mów o tem do mnie. Proszę o to przez naszą miłość...
 — Dobrze, już nie powiem ani jednego słowa. Ale uczyń tak, gdy cię ogarnie obawa, a mnie