Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 1.djvu/173

163

 — Przyszedł do mnie w nocy, z partyi. Była już jesień. Koniec. Obdarty, w łachmanach, buty sznurkami pozwiązywane, koszula na nim zgniła, gacie tosamo. Wszy z niego kapały, jak z ostatniego parobka. Przespał u mnie noc na sofie.
 — Na tej zielonej sofie, co u ciebie stoi?
 — Na tej. Wdział koszulę, wziął, co tam było bielizny, zjadł, wypił...
 — A co potem?
 — A w tydzień potem była ta bitwa. No — i te...
 — W tydzień potem dziad go rozstrzelał?
 — No — tak.
 — Stryjaszku, a ty sam w partyi nie byłeś?
 — Nie.
 — Czemuż to?
 — Et — czemu?
 — No, wyznaj!
 — Niema tu co wyznawać. Nie byłem i kwita.
 — Nie wierzyłeś w to ich powstanie?
 — W „to ich powstanie“ łatwo było nie wierzyć, nie wielka to była sztuka siedzieć w domu, ale ja nie dla tego...
 — Więc czemu?
 — Dajno pokój tym indagacyom!
 — Właśnie że nie dam!
 — Nie byłem, bo samem jak to całe powstanie: pół tu, pół tam, mądre myśli i robaczywe serce, jedną nogą w wolności, a drugą dobrowolnie w dybach, — typowy polak. Co ty tam zresztą z tego wszystkiego rozumiesz, „moskalu“...