Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 1.djvu/197

187

matu, wychwalał piękność młodej polki, znowu potępiał oficerów piechoty — nie tylko jako dżentlmen, nie tylko jako rosyanin w tym kraju, gdzie powinno się nieść wysoko sztandar i t. d., ale również jako prawnik, jako jurysta, prawo i prawo nadewszystko mający na oku wśród nędz tego padołu.
 Piotr wciąż obojętne zachowywał milczenie.
 Gdy jurysta znowu począł wprowadzać go w bieg swych wywodów, popychać niejako ku pewnemu zamierzonemu celowi, — chory przerwał mu nagle wykład prostem pytaniem:
 — Pan już pisał o tem wszystkiem do Tatjany Iwanowny?
 Roszow zmięszał się.
 — To jest o czem?
 — O tem, że ja biłem się w obronie tej panny.
 — Znając przywiązanie generała Polenowa do pana, — mówił Roszow zwolna i z namaszczeniem, — nadto, znając przyjaźń pańską dla Tatjany Iwanowny, wiedząc, że pan w tej chwili pisać nie może, rzeczywiście pośpieszyłem uspokoić generała i jego córkę, którzy skądinąd mogli otrzymać wiadomość o wypadku, — że właściwie sprawa jest drobna.
 — A gdzie generał Polenow teraz przebywa?
 — W Rapallo, pod Genuą.
 — W raz z córką?
 — Tak.
 — Dziękuję panu, — rzekł Piotr twardo.