Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 1.djvu/208

198

powołanie się na sąd przecinało rozmowę. Generał czuł, że uniósł się niepotrzebnie i, co gorsza, niewłaściwie. Długo sapał, poprawiał szpadę i rzucał się na krześle. Wreszcie, pieniąc się wewnętrznie, dorzucił:
 — A więc dobrze — sąd! Sąd wojenny, kiedy tak i basta. Nauczą rozumu.
 — Czekam ze spokojem na wyrok.
 — „Ze spokojem“. Bohater!
 — Bohater czy nie bohater, lecz w każdym razie porządny i dobrze wychowany człowiek.
 — Głowę przerąbali, z bateryi wyrzucą, zdegradują. „Bohater“!
 — Pan generał, gdyby był tam wówczas na mojem miejscu i na mojem niskiem stanowisku, nie mając innego wyjścia, z pewnością postąpiłby był taksamo, jak ja.
 — Co znowu? Co takiego? Co pan mówisz?
 — Jakto? Czy mogę przypuścić coś innego? Czy pan generał pozwoliłby na to, ażeby w jego obecności w miejscu publicznem zgraja półpijanych oficerów grubijańsko zaczepiała cichych, przyzwoitych, cywilnych ludzi?
 — Piękne panny...
 — Tak jest, piękne panny, obiadujące w towarzystwie spokojnych ludzi...
 — W dodatku polki...
 — W dodatku polki... — mówił Piotr dobitnie.
 — Właśnie ten szczegół jest ciekawy!
 — Właśnie ten szczegół. Więc wolno jest ofi-