Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 1.djvu/222

212

dująca. A zaprzecz, że to, co powiedziałam, nie jest prawdą.
 — Powiem ci prawdę, ale i ty mi ją powiedz.
 — No!
 — Całował cię już ten Roszow?
 — Nie, jeszcze mię nie całował, ale mi wciąż mówi o swej miłości, leży u moich nóg, jak pies, i błaga mię o jeden uśmiech...
 — Całował cię już ten Roszow?
 — Raz mię pocałował w rękę przy papie i Matyldzie. Więc, mówże mi, co mam robić.
 — A zrób, co chcesz! Mnie czynisz powiernikiem jego amorów. Także pomysł!
 — Słuchaj!
 — Nie chcę słuchać!
 — Piotruś... zlituj się nademną. Jeśli tak będzie dłużej, zabijesz mię, zabijesz mi duszę!
 — Ja nie chcę zabić dla ciebie swojej duszy. Rozumiesz, co mówię? Prosiłem się Boga o przemienienie w tobie, tam w tem Notre-Dame. Modliłem się do Joanny d’Arc, żeby się przyczyniła za tobą. Ale nic się w tobie nie stało. Dawałem ci książki, prowadziłem rozmowy. Po nocach się tutaj mocowałem... Cóż ty jesteś? Wystrojona panna, piękna generałówna. Byliśmy wciąż obcy. Ja szedłem na moją stromą górę, a ty w dolinę. Nie masz duszy.
 — Piotruś, co się z tobą stało? Co się stało? Co teraz mówisz do mnie? Takie słodkie, pachnące, czarodziejskie słowa do mnie mówiłeś. Głaskałeś moje włosy, całowałeś w usta, w usta, pamiętasz