Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 1.djvu/251

241

 — Skąd to wiesz? — spytał Rozłucki.
 — Wczoraj wieczorem byłem u generała. Było mnóstwo osób, całe miasto, wielka feta. No i przy wszystkich już Roszow występował, jako szczęśliwy narzeczony.
 — Skoro tak, — to sam widzisz...
 — Przepraszam cię bardzo... Wybacz, że dotykam tej sprawy. Czy zostałeś przez nią zdradzony?
 — Nie.
 — Bo jeżelibyś potrzebował mojej pomocy... — rzekł Jeżkow, gryząc munsztuk papierosa i przymrużając mądre i poczciwe oczy, — zawsze możesz liczyć na mnie. Gdy wczoraj zobaczyłem i posłyszałem o narzeczeństwie, wierz mi, miałem zamiar natychmiast doprowadzić do jakiejś awantury z tym pudlem uczonym, Roszowem. Ale nie wiedziałem, co o tem sądzić, jakie jest twoje zapatrywanie na tę sprawę. Wybacz, że to poruszyłem...
 — Ach, nie! Jestem ci wdzięczny za tę wiadomość.
 — Doprawdy? Piotr Iwanycz!
 — Co, bracie?
 — Jeżeli cię zdradziła, a chcesz tamtemu pokazać, że naszym bratem pomiatać nie wolno, to słuchaj! — licz na mnie...
 — Dziękuję ci, — ale ja nie jestem zdradzony. Daję ci na to me słowo!
 — Nie jesteś zdradzony?
 — Nie.
 — Ejże!