Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 1.djvu/256

246

kędyś chichot szatana. Krótki, sztuczny śmiech na wargach białych, jak wapno.
 — Winszuję panu Roszowowi powodzenia... — rzekł, korzystając z obecności tego śmiechu na ustach.
 Francuska odrzuciła na bok wszelkie osobiste zamysły i sposoby i zwróciła się z szeptanem wynurzeniem:
 — Tania jest w rozpaczy!
 — Tania? W rozpaczy? Zawsze przecie pragnęła mieć dziecko... — wypluł w śmiechu wyrazy wszeteczne, bezwstydne i wściekłe, jakby sobie samemu plwociny w oczy.
 — Ale z panem...
 — Inaczej się złożyło. Niestety! Niedawno to, lecz siedm miesięcy... Siedm miesięcy upłynęło od paryskich czasów, kiedy mogłem widywać Tatjanę Iwanownę. Pan Roszow mię ubiegł. Pani to zresztą wie najlepiej, — ciskał jej w ucho chichoczące, głupie wytryski ślepej rozpaczy.
 — Wiem, wiem... — cedziła przez zęby.
 — Więc co?
 — Panie! Szanuj ją! Ona cię do szaleństwa, do obłąkania kocha.
 — Nawet mając mieć dziecko z Roszowem?...
 — Chciała w ten sposób zemścić się na panu za to, coś z nią zrobił.
 — Krwawa zemsta z przestarzałej operetki.
 — Co teraz począć?
 — Przedewszystkiem nie wtajemniczać obcych, jak ja, w sekrety szczęśliwych narzeczonych. Mogę