Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/100

94

 — Odjeżdża pan syt tryumfu, bogaty w słodycz zwycięstwa serca mocnego nad słabem, zimnego nad gorejącem, czy nie?
 — Poprostu odjeżdżam, jak pan widzi.
 — To nie jest odpowiedź.
 — Panie, wracam taksamo głodny, jakem przyjechał.
 — Nie rozumiem.
 — Nie pragnąłem być zrozumianym.
 — Daruje pan, ale nie chodziło mi w tych niedyskretnych, wyznaję, indagacyach o pana, o pańską indywidualność.
 — A wszakże dopytywał się pan o to właśnie.
 — Tak jest...
 — Więc o kogóż chodziło?
 — O pannę Małgorzatę Ościeniównę.
 — Pan hrabia, jak spostrzegam, opiekuje się żarliwie i ze znawstwem losem uczuć tej pięknej osoby.
 — Tak, panie.
 — Czy to ze względów towarzyskich, czy politycznych może?
 — W pańskich ironicznych zapytaniach przewija się włókienko prawdy. Nie chciałbym, ażeby ta osoba ulegała podszeptom takiego narwańca, jak ten Wolski, ani urokowi takiego szermierza wybuchowości uczuć, jak szanowny pan.
 — To rozumiem. Ale dla czegóż pan hrabia tak mocno się tem interesuje?
 — Taki kierunek przybrały moje fantazye.
 — Jesteśmy sami, jesteśmy mężczyznami...