Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/104

98

 — Milcz pan!
 — Coś pan powiedział?
 — Proszę kazać stanąć! Wysiadam!
 Nastawa siedział bez ruchu. Namyślał się. Po chwili gwałtownie zastukał w przednią szybę. Lokaj nachylił się i wówczas hrabia krzyknął mu rozkaz:
 — W konie!
 Kareta pomknęła, jakby niesiona przez wicher. Ruch jej stał się zupełnie inny: schylała się w swym chyżym locie na prawo i na lewo. Słychać było stukot kopyt czterech koni po twardej szosie. Latarnie zgasły.
 — Sądzisz pan, że ponieważ na pańskim wózku jadę, to pańską będę piosenkę śpiewał. Każ pan stanąć! — mruknął Rozłucki.
 — Sądzę, że mogę z panem zrobić, co zechcę.
 — To się panu tylko tak wydaje.
 — Rycerzu!
 — Przekonasz się pan zaraz, że z rycerzem spotkałeś się oko w oko, kupcze honoru!
 — Mogę pana zaraz tam odwieźć, skąd już nie wyjrzysz na świat boży.
 — Każ pan tam jechać!
 — Nie, nie każę. Puszczę pana wolno. Ale wiedz, mój romantyczny artylerzysto, żeś zaczepił Nastawę. Kto mnie zaczepi, musi zginąć, jak mdły motyl w powrozach potężnego pająka.
 — Otóż ja pana, mój potężny pająku, nie tylko zaczepiam, ale wyzywam! Nie jestem motylem!