Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/105

99

 — A dla czego mię pan wyzywasz? Czego odemnie chcesz?
 — Nie podobasz mi się pan.
 — To wybierz pan, jaki ci się podoba, rodzaj walki. Przyjmę każdy.
 — Skądże taka pohopność do wyboru każdego rodzaju walki?
 — Ażebyś raz zeszedł mi z oczu i drogi.
 — Widzę pana pierwszy raz, lecz chcę, żeby był ostatnim.
 Trudno było rozmawiać wskutek szybkiego pędu karety, więc się Nastawa schylił w ciemności i przybliżył twarz do twarzy Rozłuckiego. Mówił w uniesieniu:
 — Usuń się pan z jej oczu, usuń się sam!
 — Dla czego?
 — Bo ja ją kocham do szaleństwa, a panu ona jest obojętna. Ja ją kocham śmiertelnie, jak jeszcze żaden człowiek kobiety nie kochał...
 — I cóż?
 — Jeśli pana w pojedynku zabiję, tem gorzej dla mnie.
 — Dla czegóż to?
 — Bo w każdej rozmowie, w każdem jej uczuciu, we wszystkich jej wyobrażeniach, w każdej myśli i w każdem marzeniu nabijam się, jak na włócznię, skierowaną przeciwko mojej duszy, — na pana! Słuchaj pan...
 — Słuchaj pan! Jeżeli tak jest w istocie, to tem gorzej dla pańskiej miłości.
 — Cóż tedy?