Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/16

10

 — Ja nie, ale oto Piotrusiowi patrzyłoby się tam pojechać.
 — Pan Rozłucki, o ile wnosić mogę, nie zna tak jeszcze kraju, ani stosunków... — rzekł Darzewski.
 — Tak, oczywiście, to też nie myślę jechać do owej panny nie tylko w konkury, ale nawet z wizytą.
 Mówiąc to, Piotr nie spuszczał z myśli szczegółów i nazwisk. Powtarzał: Małgorzata Ościeniówna, w Zatoce, przez Siedlce, Mordy, Łosice, pod Drohiczynem. Począł wesoło rozmawiać z Wiktorem i Darzewskim, z premedytacyą odsuwając temat o Podlasiu.
 Darzewski był człowiekiem małomównym. Za to Wiktor sypał anegdotami. W pewnej chwili rzekł:
 — A czy nie należałoby tego gościa podjąć herbatą i ciastkami?
 — Owszem, naturalnie! — poruszył się Darzewski.
 — Zaraz powiem Karolowej.
 Ciszej dorzucił:
 — To możebyś zatelefonował do Kamy. Pewnie ma wolny czas...
 — Wiktor zabrał się do telefonu i wnet rozmawiał z Kamą. Wymienił imię Piotra i kilkakrotnie nastawał, żeby przyszła. Składając słuchawkę, powiedział:
 — Zaraz tu będzie.
 Ktoś zadzwonił i za chwilę Karolowa wsunęła do pokoju głowę z zawiadomieniem, że nadciągnął