Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/163

157

i moja dobra sława w grę wchodzi, a nie mogę się oprzeć podziwowi, jak to na świecie jest...
 Ludzie obojętni, którzy nic o tej sprawie nie słyszeli, sądzą mię za moje gorzkie trudy. Ja jeden wiem, ile w tem, co oni mówią, jest bezprawia i mojej krzywdy, nieprawdy i ich faryzeizmu, a dowody po ich są stronie.
 — Ale jakież dowody, — później będziemy na ten temat filozofować...
 — Dowody są takie. Po pierwsze — moje stwierdzenie prawdy o pobraniu sum. Po drugie zeznania ludzi złych, którzy przeciwko mnie świadczą!
 — Co to za ludzie?
 — Jedni pienią się, iżem jest odszczepieniec, a inni mają w tem interes, żeby zeznawać tak, jak to leży w interesie możnych. Możni zaś są za tem, żeby mnie w ten sposób zgubić.
 — Któż to są ci możni?
 — Tutejsi, którzy oddawna zęby na mnie ostrzyli. Ale głównie Nastawa.
 — Co znowu? Ten!
 — A ten. Jego to przecie dzieło.
 — Doprawdy?
 Piotr pokiwał głową, uśmiechnął się...
 — Gdzież to ów sąd się odbywa?
 — Tu w jednym klasztorze.
 — Czy hrabia Nastawa występuje tam osobiście, jako świadek?
 — Owszem jest, ale to tam...
 — Cóż niby?
 — Niby to on jest mój stronnik, nawet obrońca.