Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/164

158

Co mię obroni w pompatycznem przemówieniu, to czuję, jakby mię ziemią przysypał.
 — A któż w sądzie zasiada?
 — Starcy, zasłużeńcy, mężowie nauki, sławy, cnoty, niemal święci.
 — A czy też ja nie mógłbym przypadkiem stanąć także, jako świadek?
 — Świadek, — a czego?
 Podniósł na przyjaciela oczy smutne, pełne żalu i miłości.
 — No, choćby też tamtej nocy.
 — Cóż to ma jedno z drugiem? Takich nocy miałem niemało, ale przecie nie o to tam chodzi, tylko o pieniądze. Chcą ze mnie zrobić złodzieja, bo tak będzie najłatwiej mię ubić, chcą ze mnie zrobić złodzieja, bo to potrzebne do tezy, że taki, jak ja, odszczepieniec, musi, a nawet powinien być złodziejem. Po to zostaje się odszczepieńcem, żeby być złodziejem. Więc udowodnią. Cóż pan możesz pomóc w walce z Nastawą? To człowiek potężny.
 — A ja właśnie przeciwko niemu radbym świadczyć. Z nim się zewrzeć.
 — Nie, to na nic! Niema punktu, do którego mógłbyś być powołany.
 — Mogę być przecie powołany do punktu stwierdzenia prawdy...
 — Prawdy... — uśmiechnął się Wolski z niewymowną goryczą i zaiste krwawą ironią. Szli ciemnemi uliczkami. Deszcz mżył i lepkie błoto krakowskie pryskało im spod nóg. Mijali ciasne sienie starych domów, mroczne zaułki, źle oświetlone aleje.