Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/195

189

 — A panowie — z Ameryki?
 — My — tak. Moje nazwisko — Wolski. A to przyjaciel — Rozłucki.
 — Przyjemnie poznać się... Strasznie dawno ja już polaka nie widział, mowy nie słyszał. Uciecha!
 — W Ameryce polaków nie brak.
 — To wiem, ale ja tam tylko przejazdem, do starej ziemi wzdycham.
 — Toż i my jedziemy powąchać dymu polskiego.
 — Dobrze, jeśli gdzie komu dym nad domem. A u mnie domu — gdzie szukać?... — westchnął Bezmian.
 — Cóżeś pan na Sachalinie robił, jeśli zapytać wolno? — wmięszał się do dyskursu Rozłucki.
 — Co na Sachalinie do roboty, panowie rodacy, — katorga — dak i tylko.
 — Katorga?
 — Katorga — dak i tylko... — powtórzył, mierząc obudwu smutnemi oczyma, jakby badał, co też za wrażenie wywrze podobna wiadomość.
 — A z jakiego powodu wypadło panu wdać się w taką nieprzyjemność, można zapytać? — indagował Wolski.
 — Czemu nie? Zapytać można. Polityk ja z dawnych, „błazeńskich“ lat. Najprzód na śmierć sądzili, — później na Sachalin „pomiłowali“. Wczoraj, zdaje się, było, student w górniczym instytucie, a ot i włosy siwe. Młokos wyjechał, a nic innego, tylko stara klacz wraca...