Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/222

216

 — Oczywiście.
 — Otóż, o ile moja skromna kasa starczy, jest ona do pańskiej dyspozycyi.
 — Czy podobna?
 — Nie jest to przecie rzecz pańska, lecz nasza. Więc ta moja gotowość do usług nie może panu sprawiać przykrości...
 — Rzecz nasza, to znaczy — czyja?
 — Rzecz kraju.
 — Och, jest to frazes...— uśmiechnął się Piotr, nie wyjaśniając, komu ubliża, sobie, czy swemu rozmówcy.
 — Jeżeliby pan zbudował ów statek powietrzny, — tłomaczył hrabia, — przecież kraj zyskałby na tem.
 — I ja również.
 — I ja również.
 — A pan hrabia co mianowicie?
 — To rzecz moja... — oświadczył Nastawa z niewyjaśnionym uśmiechem.
 Piotr nachylił się do niego i powiedział zcicha:
 — Byłbym przez pana, jako męża pani hrabiny, wynagrodzony za to...
 Powiódł dłonią wzdłuż blizny twarzy.
 Oczy hrabiego zasłoniła zemsta. Pohamował się jednak i rzekł z uprzejmą wesołością:
 — Nawet pobyt w trzeźwej Ameryce nie pozbawił szanownego pana tego bogactwa romantyzmu, w jaki zawsze jego wyobraźnia obfitowała.