Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/67

61

dziawszy — podlaska, — równa, gładka, lotnym pokryta pyłem. Dziwnie miło szło się w tę drogę, w ciszy nocy niezmiernej i głębokiej. Coraz dalej, coraz niewyraźniej słychać było naszczekiwanie psów. Wreszcie cisza nastała bezwzględna. Gdy oczy przyzwyczaiły się do mroku i wżarły weń, Piotr spostrzegał ledwie-ledwie szarzejący pas drożyny, oraz na prawo i na lewo białawe uwrocia ściernisk. W pewnej chwili szepnął do swego przewodnika:
 — Dokąd też to my tak zdążamy, dobrodzieju?
 — Cicho-no bądź, dobrodzieju!
 — Czemu?
 — Bo teraz rozmawiać nie pora.
 — A dla czegóż to w tych pustych polach rozmawiać nie wolno?
 — No, nie wolno!
 — Czemu nie wolno?
 — A żeby zły nie usłyszał.
 Przycisnął mocniej ramię socyusza i pociągnął go w dalszą drogę. Gdy już minęli bardzo znaczną jej przestrzeń, Wolski rzekł szeptem Piotrowi do ucha:
 — Księżyc dziś późno wschodzi. Musimy być w lesie przed księżycem...
 — A cóż nam księżyc? Czy to my konie kraść będziemy, czy cudzą rzepę po nocy kopać?
 — Jeszcze go nie widać. Zdążymy!
 Piotr rozejrzał się wokoło. Ciemność była zupełna, lecz nawykłe oczy wgłębiały się w nią na kilka kroków. Teraz i niebo nie było już jed-