Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/72

66

 — Na łąki!
 Piotr usłyszał poruszenie się tłuszczy i gromadne jej pożegnanie:
 — „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!“
 Ludzie szli ławą, w pośpiechu, ale cicho i sprawnie. Słychać było szepty męskie, kobiece i dziewczęce. Biała postać Wolskiego zbliżyła się do Piotra. Ręce ich spotkały się.
 — Co to jest? — zapytał oficer.
 — Ktoś zdradził.
 — A cóż teraz?
 — Wyjdziemy z lasu na łąki i brzegiem rzeki, zanim las otoczą.
 — A cóż ksiądz zrobisz?
 — Pójdę z nimi, dopóki się nie rozproszą.
 — To i ja mam razem ze wszystkimi uciekać?
 — Tak.
 — No, to ja nie będę uciekał!
 — Musisz pan!
 — Nie, ja nigdy nie uciekam!
 — Dziś musisz.
 — Nie!
 — Dobrze — dobrze. Ja dla fanaberyi honoru nie pozwolę zgubić całej sprawy. Tu nikt nie może być schwytany i wzięty. Chodźmy!
 Ściągnął komżę z ramion, ukrył ją i, ująwszy Piotra pod ramię, jak poprzednio, szedł w las. Znaleźli się w tłumie zgorączkowanym, modlącym się, wśród kobiet i podrostków. Lecz wkrótce wokoło nich obudwu wytworzył się jakgdyby pierścień złożony z mężczyzn. Ludzie ci osaczyli ich ze