Strona:Stefan Żeromski - Wczoraj i dziś. Serya pierwsza.djvu/77

71

DOKTÓR PIOTR

 — Nikt dobrowolnie nie zaraża się parchami... To też i mnie dobrze, pókim czysty...
 Stary roześmiał się. Znowu nastało milczenie, aż do chwili, kiedy młody człowiek zdjął palto z kołka i począł leniwie naciągać je na ramiona.
 — Czyż ty naprawdę?... — zapytał pan Dominik.
 — Tak, ojcze.
 — Oby cię Bóg nie skarał ciężko, moje dziecko!
 — Pierwszą ratę mam nadzieję przysłać w maju. W tym notesie wyliczyłem należytość każdego za cztery lata. Niechże ojciec raczy sumiennie...
 — Precz, durniu! — krzyknął grubiańsko pan Dominik w przystępie wściekłego gniewu.
 Ręce mu się trzęsły, w oczach migotał zły ogień.
 Doktór Piotr, blady, jak papier, zbliżył się do niego ze łzami w oczach i schylił mu się do nóg. Starzec odepchnął go, usunął się w kąt pokoju i odwrócił plecami. Słyszał, jak drzwi z cicha skrzypnęły i zawarły się za wychodzącym, słyszał suchy trzask klamki, ale nie odwrócił głowy. Zapadał powoli w stan gnuśnego spokoju, obojętności tak zupełnej, że graniczyła prawie z zadowoleniem.
 — Dobrze, że powiedziałem «durniu!» — pomyślał, — to mu pójdzie w pięty...
 Po upływie kilkunastu minut wyjrzał przez okno. Na podwórzu nie było nikogo. Pod zachód słońca widać było przedmioty wyraźnie. Na każdej szybie rysowały się i rosły w oczach, idąc z dołu do góry, fantastyczne gałązki mrozu. Starzec przypatrywał im się z zajęciem i myślał o czemś dawnem, ogromnie dawnem. Doznawał przez chwilę uczuć małego chłopca,