Strona:Stefan Żeromski - Wybór Nowel.djvu/146

 — Wpuściło się drzewo w ten piach głęboko, głęboko...
 — A dlaczegóż w tym właśnie miejscu?
 — Dlatego, proszę łaski pana generała, że w tym miejscu leży człowiek pochowany, tam w tej wydmie.
 — Człowiek pochowany... — powtórzył generał. — A pan tego człowieka znałeś może, co?
 — A no... Juścić go znałem, bo na takim leśnictwie, jak moje, trudno było nie znać... Lasy wokolusieńko milami. Kto już w te lasy wlazł, to mojego węgła, a nawet mojego łóżka pewno nie ominął.
 Generał zwiesił głowę i przez czas dość długi siedział w milczeniu. Wyjął wreszcie z bocznej kieszeni srebrną papierośnicę, otworzył ją niepewnymi palcami.
 — A wiesz pan, — mówił z zimnym uśmiechem, — że ów człowiek, co tam pochowany leży, to mój rodzony bratanek...
 Geometra Knopf, który dotąd siedział bez ruchu, zapatrzony w płomień ogniska z takim zacięciem ust, jakby miał przed sobą coś obmierzłego, rzucił na generała gwałtowne spojrzenie:
 — Rymwid?! — zawołał.
 Generał zwrócił się ku niemu:
 — To właśnie... Rymwid... A i pan coś o nim wiesz...
 Knopf wykonał ustami szereg wykrzywień, jakby przed chwilą pił czysty sok cytrynowy, kiwał chudą ręką w rozmaitych kierunkach, mrugał białymi powiekami. Wreszcie wśród najnieznośniejszych dla oka, a obłudnych uśmiechów, mruknął:
 — No tak... Rymwid... Rozumie się...
 — Rymwid! — powtórzył generał z zaciekłością i