Strona:Stefan Żeromski - Wybór Nowel.djvu/22

czył się przed oczyma świat zgoła inny, pełen widziadeł.
 Tymczasem gość, Kazimierz Machnicki, usiadł przy stole i, nachylony do Olbromskiego, rzekł:
 — Przyjechałem specjalnie do ciebie.
 — A czemuż kazałeś jechać stąd na sandomierski trakt?
 — Dla niepoznaki. Miałem zamiar tam zanocować w jakiejkolwiek wiosce, a nazajutrz wyjść o świcie i lasami dostać się znowu do ciebie.
 — Czemuż to taka ostrożność?
 — Ostrożność i kwita. Źle stoi nasza sprawa.
 — Kiedy wyszedłeś z więzienia?
 — Rok temu, ale jestem pod dozorem szpiegów.
 — Jakżeś im się wymknął?
 — Wymknąłem się. Zmyliłem ich czujność, udając chorego obłożnie. Przekradłem się, żeby ci dać znać. Miej się na baczności!
 — Czemu? — pytał Olbromski, mrużąc oczy i wpatrując się w gościa.
 — Stało się coś niewiarygodnego, coś, co zaprzeczyło wszystkiemu na ziemi... — mówił Machnicki spokojnym szeptem. Obejrzał się znowu na zamarznięte okna, na zamknięte drzwi. Słuchał uważnie, jak wiatr śwista wokół domu. Począł mówić z cicha, bez jakiegokolwiek wzruszenia:
 — Jeden człowiek, za którego dałbym był rękę prawą — nie! — dałbym był gardło, — i to nie! — dałbym był głowę, — ten człowiek nas wydał.
 — Kto? — spytał z jękiem gospodarz.
 — Nie powiem imienia.
 — Skądże wiesz?
 — Z aresztów i połączeń widzę, że tylko ten człowiek mógł takie rzeczy wiedzieć i wydać.
 Popadł w zadumę. Uśmiech pogardliwy przewinął