Strona:Stefan Żeromski - Wybór Nowel.djvu/65

 — Czy dziedzic tutejszy jest w domu?
 — Dziedzic?
 — Można się z nim widzieć?
 Osoba znikła i jednocześnie prawie światło w oknach zgasło. Wędrowcy nasi wstąpili na ganek, lecz znaleźli drzwi zamknięte. Bijakowski zastukał.
 Żadnej odpowiedzi.
 — Dziwna rzecz! — zauważył pan Dominik.
 Inżynier zeszedł z ganku i zajrzał za węgieł dworu, szukając innego wejścia. Musiały tam być jakieś drzwi, biegano bowiem tamtędy, białe postacie wsuwały się do dworu i wymykały do ogrodu, dźwigając jakieś ciężkie przedmioty, coś w rodzaju szaf, luster, kanap, stołów, łóżek, obrazów.
 — Nadzwyczajny dom — mówił do siebie zaciekawiony do żywego ”bourgeois”. — Ten obywatel wyprowadza się widocznie, czy co u licha?... o tej porze... panie Cedzyna...
 Pan Dominik pokiwał melancholijnie głową i cicho westchnął.
 Z pomiędzy pokrzyw i kęp bzu wysunęła się wreszcie jakaś babina, podeszła do Bijakowskiego i bezczelnie zaglądała mu w oczy.
 — Coście to za jedni, ludzie? Skądeście?
 — Jesteśmy z kolei, chcemy rozmówić się z tutejszym panem, — mówił do niej pan Cedzyna. — Mamy do pana interes. Chcemy od niego kupić kamień... Słyszysz? Jest ten wasz pan? można go widzieć?
 — Pana niby? — namyślała się baba.
 — Naturalnie, że nie ciebie...
 W tej chwili wynurzył się z mroku cień inny.
 — Panowie kolejarze... aha... Proszę, bardzo proszę... Maryna, rypaj zapalić lampę. Każ wnosić na powrót. Proszę panów... jestem Polichnowicz.
 Drzwi, prowadzące z ganku do sieni, otwarły się