Strona:Stefan Barszczewski - Czandu.djvu/100

 — Jules! — zawołała Ela i pociągnęła matkę ku rozglądającemu się śród przechodniów inżynierowi.
 Lecrane dojrzał je już także i, uśmiechnięty radośnie, wyciągnął ku nim ręce.
 — Jedzie pani z nami? — spytał, po przywitaniu się z panią Irą. Pogoda prześliczna, ani jednej chmurki, widoki wspaniałe. Nad morzem będzie cudownie!
 — Niestety! — wyręczyła Ela matkę. — Rodzice muszą być po południu na przyjęciu u prezydenta, pojedziemy więc sami.
 Pani Ira przybladła. Bo w tejże chwili zdawało się jej, że znów słyszy za sobą szept ostrzegawczy:
 — Pilnuj córki, oni chcą ją porwać!
 Spojrzała więc za siebie i ujrzała istotnie szybko oddalającą się, skuloną postać Azjaty. Jeżeli to z jego ust padły te słowa ostrzegawcze, to dlaczegóż ucieka tak szybko?
 Myśl ta nie zgasła jeszcze w jej umyśle, a już Ela spostrzegła wyraz niepokoju na twarzy matczynej.
 — Co ci jest, matuchno? — spytała troskliwie.
 — Oh, nic! — odparła pani Ira. — Zdawało mi się...
 — Może znów to ostrzeżenie? — zawołała Ela.
 — Tak jest. Obróciwszy się, ujrzałam nawet uchodzącego szybko Azjatę.
 Ale już i narzeczony Eli, ująwszy obie panie pod