Strona:Stefan Barszczewski - Czandu.djvu/142

przedłużyć rozmowę z Azjatami, aby zyskać na czasie.
 Ale Znicz milczał.
 Słowa Parkera trafiły w próżnię, bo i dr. Chwostek, zapatrzony gdzieś w przestrzeń, zdawał się ich nie słyszeć i powtórzył spokojnie:
 — Nie ruszą...
 Parker spoglądał osłupiały.
 W tejże chwili zaskrzeczał dzwonek, błysnęło światło i w głębi czarnej ramy pudełkowej zjawił się znów okrutny obraz.
 — Piętnaście minut minęło — mówił Azjata w europejskiem ubraniu, stojący wprost za Elą. — Czekamy odpowiedzi.
 Znicz wyprężył się. Dławiło go wzruszenie. Wpił chciwie oczy w jedynaczkę, jakby pragnąc jeszcze wrazić sobie obraz jej w pamięć. A Ela spoglądała na niego błagalnie. Piersi jej podnosiły się i opadały szybko. Przechyliła się jeszcze bardziej ku ojcu.
 Znicz nie mógł już dłużej wytrzymać tego widoku. Czuł, że słabnie, szybko więc, ale głosem pewnym i donośnym odparł:
 — Nie!
 Na twarzy przemawiającego Azjaty odmalowało się uczucie zawodu i wściekłości. Sekundę jeszcze czekał, poczem wyrzucił z gardła krótki rozkaz i dał znak ręką.
 Mongoł, stojący po stronie Lecrane‘a, podniósł szablę do ciosu...