Strona:Stefan Barszczewski - Czandu.djvu/171

 — Tem lepiej.
 Słowa te zdumiały Lecrane‘a, co widząc, obcy zawołał pośpiesznie:
 — Bo mam już dosyć tych Mongołów!
 — Chcesz więc nam służyć przeciwko nim?
 — Oczywiście, choć nie mam pojęcia, jakim cudem znaleźliście się tutaj. Wystarcza mi, że jesteście Europejczykami.
 Mówiąc to, uśmiechnął się przyjaźnie.
 Lecrane‘a wszakże zastanowiły słowa obcego.
 — Jakto? — spytał. — Wszak przywieziono nas tutaj tym helikopterem.
 Pilot Azjatów otworzył szeroko oczy.
 — Czy być może? — zawołał, i znać było, że mówi szczerze. — Ale skądże mogłem wiedzieć o tem, skoro zakazano mi pod groźbą śmierci wyglądać ze statku po lądowaniu, dopóki nie otrzymam pozwolenia?
 W tej chwili otworzyły się drzwi kajuty i stanęła w nich Ela.
 — Zdołu strzelają do nas! — zawołała, spoglądając zdumiona na nieznajomego.
 Na te słowa Lecrane skoczył do okna.
 Przed helikopterem, na tle jasnego porannego nieba wznosiły się ogromne, czerwonawe zbocza górskie, obniżające się szybko, a hen, tam głęboko widniały jeszcze ciemne punkciki mrowia ludzi, z pośród których wytryskiwały co chwila błyskawice strzałów.