Strona:Stefan Barszczewski - Czandu.djvu/73

na tarasie, dopiero gdy Znicz podszedł do stojącego i dotknął lekko dłonią jego ramienia, odwróciła się zwolna.
 Był to starzec suchy o surowych, jak siekierą wyciosanych rysach ascety, brwiach nawisłych, głęboko osadzonych, poważnych oczach i o długiej, siwej brodzie, zwieszającej mu się rzadkiemi kosmykami na piersi.
 Ujrzawszy Znicza, uśmiechnął się przyjaźnie i, odrzuciwszy połę ciemnego płaszcza, podał przybyłemu rękę.
 — Z Wersalu? — spytał dziwnie głuchym głosem.
 Znicz skinął głową.
 — Widziałem już w dziennikach posiedzenie dzisiejsze. Nie przemawiałeś. Sprawa azjatycka jeszcze nie na porządku dziennym?
 Znicz znów potwierdził ruchem głowy.
 — A pora już, pora! — mówił dalej starzec. — Wszak tam już — tu wyciągnął rękę ku wschodowi — za Wisłą całe miasto Azjatów, a „lud“ — wyrażał się dawnemi demokratycznemi kategorjami — tego nie widzi, bo mu z tem wygodnie, bo mu się wysługują...
 Znicz spoglądał wzrokiem poważnym w stronę wskazaną.
 Złota, słoneczna, nieskończona płaszczyzna miasta, nad którą zwieszający się bezmiar ciemniejących niebios wydawał się anachronizmem, rozbrzmiewała gwarem życia. Niesione wiatrem