Strona:Stefan Barszczewski - Czandu.djvu/86

 — Drut błyszczący? — powtórzył Futse, a po chwili wybuchnął, zaciskając pięści: — Psy głupie! Tajemnicą dla was jest rzecz najprostsza! Nie zajrzeliście do telefonu, a telefon utrwalił na taśmie waszą rozmowę!
 Hsu, Czang i Ju zadrżeli.
 Wszak to tak jasne, a oni nie pomyśleli o tem. Milczeli więc przerażeni. Wreszcie Hsu szepnął:
 — O, Futse! Mędrców jest mało, a tyś między nimi. Miej zmiłowanie nad głupiemi psami!
 Futse świdrował ich wzrokiem przenikliwym.
 — Mów dalej! — rozkazał.
 — Jasnowidzący Ju byłby widział więcej, ale ona go spostrzegła...
 — Kto?
 — Żona posła.
 — Spostrzegła ducha? — szepnął Futse zdumiony.
 — Tak, ducha. I Ju ocknął się odrazu.
 Futse milczał, zapatrzony przed siebie. Wreszcie otarł jedwabną chustką perlisty pot z czoła i spytał już głosem cichym, łagodnym:
 — Znicz musiał już wrócić z Wersalu. Czy duch jasnowidzącego Ju mógłby nam powiedzieć, co się teraz dzieje u posła polskiego?
 Cisza zaległa izbę. Mrok nocny ogarnął ją już zupełnie. Tylko przed ołtarzykiem Buddy migotało światełko lampki, napełnionej olejem wonnym. Słabe jej promienie zaledwie uwydatniały w mroku blado-żółte twarze Azjatów i rozniecały