Strona:Stefan Barszczewski - Czandu.djvu/88

trzeci — naczelnik policji... dwie kobiety... ona i druga... podobna do niej... młodsza... córka...
 Ju zamilkł. Dyszał tylko ciężko.
 — Mów, Ju — odezwał się Hsu po dłuższej chwili oczekiwania — co widzisz, co słyszysz jeszcze? Czandu nie przynosi ci widzeń błogich?
 Zahipnotyzowany nie odpowiadał. Wreszcie z ust jego wyrwało się syknięcie bolesne.
 — Oni wiedzą — szepnął głosem ochrypłym — o wszystkiem. Wstęga im powiedziała, Znicz odczytał... I panterę znaleźli w rzece... I Tuan wymieniony...
 Nastała przerwa brzemienna niepokojem. Twarze słuchających błyszczały w słabych promieniach lampki, jak mosiądz.
 Nagle z ust, schylonych nad kulą, wyrwał się szept, pełen przerażenia:
 — Stary wyciągnął rękę... trzyma ją... rozkazuje... ona, ona...
 Ju nie mógł widocznie mówić dalej, bo z gardła jego wyrwał się tylko charkot niewyraźny. Czołem dotykał niemal kuli, a ręce chwyciły za brzeg stołu. Przez chwilę słychać było tylko trzeszczenie stołu i stołka. Całe ciało Ju wiło się konwulsyjnie.
 — Ona... ona tu idzie! — zawołał wkońcu i zerwał się ze stołka.
 Płomieniem gwałtownym zdawał się w izbie ciemnej ten okrzyk.
 Ale płomień zgasł i huczał tylko echem w uszach.