Strona:Stefan Barszczewski - Obrazki amerykańskie.djvu/76

wiele z arystokracją najwyższą (ironiczne okrzyki: oho!), ale nie jestem z tego dumny. Najlepszy tego dowód, że oto widzicie mnie między sobą. Czasem dobrze jest utonąć w tłumie pospolitaków!
 I znów śmiech przerywa mówcy.
 Inny mówca mówi tak cicho, że go wcale nie słychać.
 — Głośniej! — odzywają się głosy.
 Mówca mówi dalej tym samym głosem.
 — Głośniej! — żądają uczestnicy biesiady.
 — Moi panowie, — odzywa się wreszcie najspokojniej — rozmiar mojego głosu zastosowany jest do rozmiaru waszej inteligiencji!
 Żadnego z obecnych nie obraził ten wybryk humoru. Witają go oklaskami.
 U nas wyrzuconoby mówcę za drzwi. Amerykanie bawią się inaczej.
 Dziecinni a zarazem rubaszni, przypominają częstokroć jeszcze nieokiełznane natury najbliższych przodków swoich, którym zbyt ciasno, duszno i spokojnie było w starej Europie. Nie