Spuszczanie się z drzewa (zjazd) odbywa się w sposób znacznie prostszy od włażenia. Rozwiązuje wtedy bartnik sznur leziwa z koziołka (rozkozłuje się) i popuszczając powoli sznura opuszcza się na bloku, za który służy znowu lągło leżaja (ryc. 16 M). Stanąwszy na ziemi, pociąga teraz silnie za koniec leziwa, a węzły znajdujące się na końcu chobotu przechodzą swobodnie przez lągło lecz zaczepiają się w pętli znajdującej się na drugim końcu leżaja. Pociągnięcie tejże pętli powoduje, że lągło zmyka się pośród sznurów leżaja i całe leżajo spada na ziemię.
Kłody są to ule wyrabiane z okrąglaków o dzieni nie różniącej się zasadniczo od dzieni barci. Różnica więc zasadnicza między nimi a barciami jest ta, że podczas gdy barcie dziane są w drzewach żywych, rosnących, kłody wyrabiane są z kawałków drzewa martwego. W zależności od ich ustawienia czy to wprost na ziemi w pozycji pionowej lub poziomej czy też na rosnących drzewach lub specjalnie w tym celu sztucznie zbudowanych rusztowaniach rozróżniamy stawki czyli kłody na stojłach, kłody na staniach lub odrach, kłody na sochach, kłody-stojaki i kłody-leżaki.
Na całych kresach północno-wschodnich Rzeczypospolitej, na Polesiu oraz na Białorusi sowieckiej znany jest sposób hodowania pszczół w ulach, których sposób umieszczenia jest do barci nadzwyczaj zbliżony. Sposób ten znany jest z dawien dawna, gdyż słowa „stawka” i „korzennik” wymieniane są już jako termin powszechnie używany w ustawie obowiązującej w województwie połockim w pierwszej połowie XVI w.
Stawka jest to kłoda-stojak ustawiona na drzewie czy to w lesie, czy też w obejściu domostwa. Służyć do tego oczywiście mogą wszystkie bez wyjątku gatunki drzew z tym tylko warunkiem, żeby pień był dostatecznie silny do utrzymania ula, ważącego często znacznie ponad 100 kg (patrz ryc. 18).
