drzewa, do którego jest przymocowany, stań zaś mimo, że równie przytwierdzona do pnia, wspiera się głównie na dylach, na których jest położona. Stanie są w większości przypadków budowane tam, gdzie z powodu podmokłego, względnie okresowo zalewanego, terenu ustawienie kłód wprost na ziemi jest niemożliwe. Budowane są one zarówno w lasach jak i koło pojedyńczo stojących drzew na podmokłych łąkach. Konstrukcja ich jak i wysokość jest, jak to widać na załącząnych ilustracjach (patrz ryc. 26), różna. Waha się ona od kilkudziesięciu centymetrów do przeszło 2 metrów.
Kłody na nich ustawione niczym się nie różnią od kłód ustawianych na stojłach.
Sochy tak jak i stanie znam wyłącznie z Polesia. Przedstawia je ryc. 27. Są to rusztowania budowane koło domu wewnątrz obejścia. Budowane są one z dylów i nie posiadają całkowitego pomostu, a ul wsparty jest tylko na jednej względnie dwu poprzeczkach. Często zamiast jednego z dylów sochy użyte jest żywe, rosnące drzewo, względnie też spotyka się i konstrukcje (ryc. 26 strona prawa), które właściwie trudno jest zaliczyć do kategorii czy to soch czy też stani. W większości jednak sochy mają swój charakterystyczny wygląd tak, że wyodrębniają się jako odrębna grupa podstaw dla uli. Ule te zresztą są to takie same kłody-stojaki, jakie ustawione są na Polesiu na stojłach, staniach względnie wprost na ziemi.
Najpospolitszym typem ula nierozbieralnego w Polsce jest w chwili obecnej stojak (ryc. 28). Stojaki znane są u nas co najmniej począwszy od końca XV wieku. Są to albo odpiłowane względnie obrąbane powyżej i poniżej dzieni drzewa bartne, albo, jak obecnie najczęściej, okrąglaki długości 1, 5 do 2 m, w których dzień wyrobiona jest podobnie jak w barci, różniąca się od barciowej tylko tym, że jest od niej obszerniejsza z powodu braku obawy o złamanie. Jako zamknięcie służy tu dłużyca równie jak w barci albo całkowita, albo przepołowiona poprzecznie, co oczywiście ułatwia obsługę. W tym ostatnim przypadku oko znajduje się
