brania. To też podcinanie plastrów odbywać się tu musi od dołu podobnie jak w koszkach-czubatkach lub od góry.
Dziuplanki nakryte są z wierzchu daszkiem słomianym, którego szczyt niejednokrotnie zabezpieczony jest przed deszczem skorupą stłuczonego garnka lub innego naczynia.
Częstokroć poza oczkasem posiadają też one zaleszczenie podobne do lasek wstawianych do dzieni barci lub kłód-stojaków i podtrzymujących plastry. Dziuplanki używane są na Wołyniu oraz w Małopolsce wschodniej.
Leżak podolski jest to ul, będący w tym samym stosunku do dziuplanki, co kłoda-leżak do kłody-stojaka. Jest to dziuplanka nie posiadająca zatworu i położona na bok, przy czym nie tylko jeden ale i drugi koniec zamknięty jest za pomocą wpasowanego denka. Leżaki takie, używane w Tarnopolszczyźnie, przykryte są z wierzchu daszkiem drewnianym, podobnym do daszków stosowanych w innych okolicach do kłód-leżaków.
Zarówno dziuplanki jak i leżaki podolskie wyrabiane są przeważnie z drzew liściastych: wierzby, lipy, buku.
