Strona:Stefan Blank-Weissberg - Barcie i kłody w Polsce.djvu/88

Dwojnica — barć z dwiema dzieniami.
Dzianek — patrz barć.
Dzianie — wyrabianie dzieni.
Dzianka — patrz dzień.
Dzień, dzienia, dzianka, barć — wydrążenie wewnątrz barci lub kłody.
Dziuplanka, duplanka — ul nierozbieralny zrobiony z okrąglaka w kształcie rury drewnianej pustej wewnątrz.
Dzwon — patrz samobitnia.
Głowa — górna część dzieni.
Główczak — dziuplanka z wprawionym u góry zagłówkiem, u dołu otwarta, ustawiona wprost na ziemi.
Jarczos, jarkul — patrz oczkas.
Klejma, klejmo, klejno, znamię bartne — znak wycięty na barci stwierdzający do kogo barć należy.
Klucz — hak drewniany, służący do przymocowania kłody na stojle.
Kluczka — patrz kozioł.
Kładzie, podkłady — kawałki drewna, na których ustawione są ule.
Kłoda — ul nierozbieralny zrobiony z okrąglaka, w którym z boku wydrążone jest zagłębienie, służące jako pomieszczenie dla pszczół.
Kłodzić — wycinać klejmo.
Kolebka, koszałka — pułapka na niedźwiedzie w kształcie pomostu odskakującego od pnia w chwili, gdy na nim niedźwiedź siądzie.
Korzennik — stawka nie zamieszkała jeszcze przez pszczoły.
Koszałka — patrz kolebka.
Kozioł, koziołek, kluczka, kruczek, kumarogis — hak drewniany stanowiący część leziwa.
Krążki — kawałki drewna, służące do przykrycia kłody.
Król — kłoda, w której wydziane są ponad dwie dzienie.
Królowa — barć, w której wydziane są ponad dwie dzienie.
Kruczek — patrz kozioł.
Kule — pałki służące jako oparcie dla nóg podczas wydziewania barci.
Kumarogis (lit.) — patrz kozioł.