Strona:Stefan Blank-Weissberg - Barcie i kłody w Polsce.djvu/89

Laski, snozy — pręty lub cienkie deseczki podtrzymujące plastry w ulu.
Lągło — część leżaja.
Leziwo, powrozy — przyrząd służący bartnikowi do włażenia na drzewo.
Leżajo — część leziwa.
Leżak — ul zrobiony z okrąglaka i ustawiony w pozycji poziomej.
Ławka — patrz łaźbień.
Łaźbień, ławka, siadanka, siedlanka — deska stanowiąca część leziwa i służąca jako siedzenie podczas pracy przy barci.
Nogi, dupa, pięta — dolna część dzieni.
Obleża, oblina (plur.) — sosna (barć) z pojedyńczą dzienią.
Obwieszanka — gładkie dyle lub deski, którymi obite jest drzewo bartne lub stojło, a które uniemożliwiają niedźwiedziowi wbicie pazurów w pień.
Oczkas, jarczos, jarkul — długi, cienki klin zwężający światło oka oraz podtrzymujący plastry.
Oczko — patrz oko.
Ocznik — środkowa część dzieni naprzeciwko oka.
Odenek, adior, oder, odra, podkur, połatka, ter, werek — pomost z dranic przeciwdziałający dostaniu się niedźwiedzia na drzewo bartne lub stojło.
Oder, odra — patrz odenek, stań.
Ogacenie — zaopatrzenie ula przed zimnem.
Oko, oczko, wylot — otwór ula, przez który pszczoły wydostają się na zewnątrz.
Ostroga, ostrowa — patrz ostrzewa.
Ostrzeszek — daszek przy płocie, pod którym ustawia się ule.
Ostrzewa, ostroga, ostrowa — rodzaj prymitywnej drabiny zrobionej z chojaka z gęstymi krótkimi sękami.
Pachać — zarzucać leziwo dokoła pnia drzewa celem zrobienia strzemienia.
Paka — ul z grubych desek o budowie podobnej do kłody-stojaka.
Pasieka — toczek wraz z ustawionymi na nim ulami.
Pień — ul wraz z rojem i budową.
Pieśnia, piesznia, bartnica — dłuto na długiej rękojeści, służące do wydziewania dzieni.