Urodził się w Łucku roku 1771. Pierwsze nauki pobierał w Dąbrowicy u księży Pijarów, następnie kształcił się w Włodzimierzu, studyując z zamiłowaniem języki obce. Wezwany przez Tadeusza Czackiego, przybył do Warszawy, gdzie się zajmował porządkowaniem uchwał sejmowych, wydanych za panowania Jana III-go i królów następnych. Tu poznał najwybitniejszych wówczas autorów polskich: Kopczyńskiego, Naruszewicza i Trembeckiego. Po roku 1794 osiadł na wsi wraz z rodzeństwem, a w r. 1819 wezwany został przez ks. Adama Czartoryskiego na stanowisko dyrektora Liceum Krzemienieckiego, gdzie wykładał literaturę. Umarł w r. 1820. Najznakomitszym z utworów jego jest Barbara Radziwiłłówna. Oprócz niej wydał: Wiersze ulotne; Przyczyny używanej przezemnie pisowni; O wierszowaniu; Dyalogi; O listach, i przetłomaczył Ziemiaństwo Delilla.
