Urodził się w Warszawie dnia 22 marca 1786 roku. Wychowanie pierwotne odebrał w domu rodzicielskim i u swej ciotki Cieciszowskiej, okazując chęć do nauk i zamiłowanie do czytania. Oddany w 15-ym roku życia do konwiktu księży Pijarów w Warszawie, przeszedł wkrótce do Uniwersytetu Wileńskiego. W roku 1808 powołany został przez Czackiego na katedrę historyi w gimnazyum wołyńskiem, spóźniwszy się jednak, wykładał geografię starożytną. W roku 1814 otrzymał miejsce profesora-zastępcy na katedrze historyi w Uniwersytecie Wileńskim, a w roku 1818 — profesora bibliografii i bibliotekarza w Uniwersytecie Warszawskim. Po trzech latach powtórnie powołany na profesora historyi Uniwersytetu Wileńskiego, zmuszony był wkrótce przerwać wykłady, powrócił więc do Warszawy, gdzie się poświęcił badaniom przeszłości narodowej. W roku 1831 wyjechał do Paryża, skąd po roku przeniósł się do Brukseli, pracując gorliwie w ciągu lat trzydziestu na polu historycznem i walcząc z nędzą, która dawała mu się we znaki. Umarł d. 29 maja 1861 r. w Paryżu, dokąd go przyjaciele dla porady lekarskiej i większych wygód przewieźli. Oprócz prac numizmatycznych, archeologicznych i geograficznych, napisał wiele dzieł z dziejów ojczystych, które pod ogólnym tytułem: Polska, dzieje jej i rzeczy wyszły w 20 tomach u Żupańskiego w Poznaniu, w latach 1855—1866.
