Urodził się w Kalwaryi roku 1793. Nauki początkowe pobierał w szkole księży Pijarów w Piotrkowie. Po jej ukończeniu w r. 1812 udał się do Akademii Krakowskiej, w r. 1814 pojechał do Wrocławia, następnie do Berlina i Getyngi, gdzie słuchał wykładów najsławniejszych profesorów. Powróciwszy do kraju, został profesorem literatury klasycznej Liceum Warszawskiego, później — historyi i instytucyi prawa rzymskiego w Uniwersytecie Warszawskim, a od roku 1838 profesorem literatury w Akademii duchownej i sędzią trybunału. Pod koniec życia poświęcił się wyłącznie pracy na polu piśmienniczem. Umarł w Warszawie r. 1883. Wydał bardzo wiele prac, z których na uwagę zasługują: Historya prawodawstw słowiańskich; Pamiętniki o dziejach, piśmiennictwie i prawodawstwie Słowian; Dzieje Polski przedchrobrowej; Piśmiennictwo polskie aż do r. 1830; Historya włościan w Polsce; Żydzi w Polsce, na Rusi i Litwie.
