Urodził się w Karwowie pod Opatowem, w województwie Sandomierskiem, około roku 1160. Otrzymawszy staranne wykształcenie, podążył do Paryża, gdzie studyował teologię. Po powrocie do kraju został proboszczem w Sandomierzu. Kazimierz Sprawiedliwy, oceniając rozległą wiedzę młodego proboszcza, nakłonił go do pisania dziejów ojczystych. W roku 1189 został Kadłubek scholastykiem krakowskim i nauczycielem gramatyki, retoryki i poetyki, a w r. 1207 biskupem krakowskim. Na stanowisku tem pozostawał do roku 1218-go, a następnie przeniósł się do Jędrzejowa, gdzie został zakonnikiem w klasztorze Cystersów. Umarł w r. 1223 i zaliczony został w poczet błogosławionych. Pozostawił Kronikę w języku łacińskim, obejmującą dzieje Polski od Krakusa do wstąpienia na tron Władysława Laskonogiego. Kronika dzieli się na cztery księgi. Trzy pierwsze pisane są w formie dyalogu, ostatnia w formie opowiadania. Najlepsze wydanie jej mieści się w II-im tomie Pomników dziejowych Polski A. Bielowskiego.
