Urodził się w Brzeźnicy roku 1415. Pierwsze nauki pobierał w Korczynie, a następne w Krakowie, studyując przeważnie filozofię. W roku 1431 został sekretarzem Zbigniewa Oleśnickiego, a w r. 1440 otrzymał święcenia kapłańskie, wkrótce został kanonikiem kapituły Krakowskiej, następnie metropolii gnieźnieńskiej. Król Kazimierz, zwróciwszy uwagę na jego zdolności umysłowe, powierzył mu wychowanie swych synów i używał go do różnych czynności dyplomatycznych. Brał też Długosz udział w rokowaniach o tron dla Władysława, wychowanka swego. Mianowany został arcybiskupem lwowskim, ale śmierć nie pozwoliła mu piastować tej godności. Umarł dnia 19 maja 1480 r. w Krakowie. Pochowany na Skałce. Najważniejszą jego pracą jest Historya Polska. Oprócz niej wydał: Sztandary pruskie; Żywot św. Stanisława; Żywot św. Kingi; Katalogi biskupów polskich; Księgę uposażeń dyecezyi krakowskiej; O sporach krzyżacko-polskich. Dzieła swoje pisał po łacinie.
