Urodził się we Lwowie roku 1566. Kształcił się w mieście rodzinnem, a następnie w Akademii Krakowskiej, w której po ukończeniu nauk sam wykładał. W r. 1592 wstąpił do zakonu Dominikanów i zasłynął odrazu jako wybitny kaznodzieja. Dla studyów teologicznych jeździł do Włoch, skąd powróciwszy, przybył do Warszawy. Tu został kaznodzieją Władysława królewicza, z którym następnie dzielił trudy wojenne, towarzysząc mu w wyprawach pod Wiazmę, Moskwę i Chocim. W r. 1634 usunął się do celi klasztornej w Krakowie, gdzie umarł w r. 1636. Z licznych kazań jego na uwagę zasługują: Kazania na niedziele i święta doroczne; Panu Bogu podziękowanie za uspokojenie korony i W. X. L. z cesarzem Tureckim; Kwiat opadający albo nagrobek Gustawa Adolfa. Z mów pogrzebowych: Na zgon Skargi, hetmana Chodkiewicza, J. Koncewicza, Zygmunta III i w. in.
