Urodził się w Gaju, w Sandomierskiem, roku 1633. Według wszelkiego prawdopodobieństwa nauki szkolne pobierał w Sandomierzu, następnie w Akademii Krakowskiej. W młodym wieku zaciągnął się do wojska. Walczył pod Beresteczkiem, Warką i Gnieznem, a około roku 1660 powrócił do miejsca rodzinnego i wkrótce osiadł w Goleniowach, w Krakowskiem. Korybut Wiśniowiecki za panegiryk na cześć jego napisany mianował go podżupnikiem wielickim i sekretarzem swoim. Za Sobieskiego wyruszył pod Wiedeń, a po powrocie osiadł na wsi. Król oceniając jego talent, nadał mu tytuł „historyografa uprzywilejowanego“. Kochowski umarł w Krakowie r. 1699. Do jego prac poetyckich należą: Niepróżnujące próżnowanie; Epigramata polskie; Ogród panieński pod sznur Pisma św. doktorów kościelnych kaznodziejów prawowiernych wymierzony, a kwiatami tytułów Matki Boskiej wysadzony; Dzieło Boskie albo pieśni Wiednia wybawionego; Psalmodia polska. Z jego prac historycznych na wyróżnienie zasługują: Annalium Poloniae climacter primus, secundus, tertius. (Roczników polskich klimakter pierwszy, drugi, trzeci).
