Urodził się w Warszawie roku 1731. Nauki początkowe pobierał u Jezuitów, a następnie mając lat 16, wstąpił do ich zakonu i w 19 roku życia został nauczycielem. W roku 1760 wezwał go biskup Józef Załuski, aby wraz z Janockim uporządkował i skatalogował znakomity księgozbiór jego. Po czterech latach tej żmudnej pracy dostał się na dwór prymasa Łubieńskiego, który mu powierzył wychowanie wnuka swego, Feliksa. W roku 1773 wezwany przez króla na kustosza gabinetu starożytności, a następnie wysłany za granicę dla gromadzenia materyałów, dotyczących historyi polskiej, przywiózł z tej podróży sto dziesięć tomów in folio, własną przepisanych ręką. Za tę ogromną pracę otrzymał wielki złoty medal zasługi i szlachectwo, a w r. 1796 biskupstwo zenopolitańskie. W r. 1800 został prezesem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Umarł roku 1808. Z dzieł jego na uwagę zasługują: 1) Panowanie Henryka Walezyusza i Stefana Batorego, 2) Panowanie Kazimierza Jagiellończyka, 3) Dwadzieścia sześć lat panowania Władysława Jagiełły i 4) Przeróbka z francuskiego: Dzieje Królestwa Polskiego.
