Urodził się w Czerniowie nad Wrześnią, w Wielkopolsce, dnia 30 listopada 1735 roku. Pierwsze nauki pobierał w szkołach Pijarskich w Warszawie, a mając lat 17, wstąpił do zgromadzenia ks. pijarów w Podolińcu, na Spiżu. Od roku 1756 uczył kolejno w kolegiach: w Radomiu, Piotrkowie, Rzeszowie i Złoczowie, następnie wyjechał w charakterze nauczyciela młodego Wisłockiego do Wiednia i Paryża. Po powrocie do kraju został profesorem wymowy w Collegium nobilium i pomocnikiem bibliotekarza w książnicy Załuskich, a w r. 1776 członkiem Towarzystwa do ksiąg elementarnych. W tym czasie Komisya Edukacyjna wezwała go do napisania gramatyki polskiej. Z zadania tego wywiązał się chlubnie, to też w r. 1778 jego Gramatyka dla szkół narodowych uznaną została jako podręcznik na klasę I, II i III. Za zasługi położone nad badaniem języka ofiarował mu Stanisław August medal złoty z napisem „Merentibus patriae“. W roku 1794 zmuszony był opuścić kraj i w ciągu lat 5 przebywał w Morawii i Czechach. W r. 1800 wrócił do Warszawy, gdzie po latach czterech został wizytatorem, a w 1816 naród uczcił go medalem złotym. Umarł d. 14 lutego 1817 roku. Po śmierci jego wyszła Gramatyka języka polskiego.
