Urodził się w Witebsku roku 1750. Wychowany troskliwie przez matkę, oddany został na naukę do księży Jezuitów i ulegając namowom swoich nauczycieli, w czternastym roku życia wstąpił do ich zakonu. Po zniesieniu Towarzystwa Jezusowego, nie otrzymawszy jeszcze wszystkich święceń, powrócił do stanu świeckiego i pracował w bibliotece Załuskich. Książę Adam Czartoryski, generał ziem podolskich, oceniwszy zdolności Kniaźnina, powołał go do Puław w charakterze sekretarza. Tu cały czas wolny poświęcał poezyi, pisząc Ody, Sielanki, Bajki, utwór liryczny p. t. Rozmaryn, wiersze okolicznościowe, jak Balon, Gala wielka, tragedye: Temistokles, Hektor, sceny dramatyczne: Marynki, Trzy gody, Zosiny i operę Cyganie. Tłomaczył również Ody Horacego, Pieśni Anakreonta i Osyana. W roku 1795 dostał pomieszania zmysłów. Umarł na ręku przyjaciela swego, Franciszka Zabłockiego w r. 1807.
