Urodził się w Niecisławicach, w Sandomierskiem, roku 1750. Nauki początkowe pobierał w Pińczowie, skąd przeszedł do Akademii Krakowskiej. Zostawszy księdzem, pojechał do Rzymu, gdzie otrzymał stopnie doktora teologii i prawa. Po powrocie do kraju został członkiem Towarzystwa do ksiąg elementarnych, w r. 1777 wizytatorem i organizatorem Akademii Krakowskiej, a w 1782 jej rektorem. W r. 1786 mianowany referendarzem w. lit., stał się duszą stronnictwa postępowego, wkrótce wydał Listy do Stanisława Małachowskiego o przyszłym sejmie i wpływał na postanowienia sejmu Wielkiego. Po wypadkach r. 1794 dostał się do więzienia w Ołomuńcu, z którego wyszedł w r. 1802. Zamieszkał na Wołyniu, a po ustanowieniu Księstwa Warszawskiego powrócił do Warszawy, gdzie umarł w r. 1812. Znakomity publicysta, mąż stanu i polityk wydał następujące, oprócz powyższej, prace: Prawo polityczne narodu polskiego; O ustanowieniu i upadku konstytucyi polskiej; Mowy.
