Urodził się w Tajkurach, na Wołyniu, roku 1757. Po ośmioletniej nauce w szkole Jezuickiej w Ostrogu, wstąpił do zakonu swoich wychowawców. Zanim jednak otrzymał święcenia, Towarzystwo Jezusowe skasowanem zostało, zmuszony więc był dla dokończenia studyów udać się do Warszawy, gdzie w Seminaryum św. Krzyża uczył się filozofii i retoryki, a u ks. misyonarzy — teologii. Wyświęcony w r. 1784, otrzymał probostwo w Liwie, następnie kanonię chełmską i kijowską. W r. 1795 był proboszczem w Kazimierzu Dolnym, w r. 1803 przeniósł się do Powsina, skąd w r. 1807 został powołany na dziekana kapituły, a w r. 1815 na biskupa krakowskiego. Niedługo jednak był na tem stanowisku; w r. 1828, po śmierci ks. Skarszewskiego, mianowany arcybiskupem-prymasem warszawskim, przybył do Warszawy, gdzie brał czynny udział w życiu umysłowem i politycznem narodu. Umarł dnia 4 grudnia 1829 roku w Baden pod Wiedniem. Z pism jego znane są: 1) Poezye, z których na uwagę zasługują: Pieśni wiejskie, Hymn do Boga, Assarmot, Lech, Sejm Wiślicki i Świątynia Sybilli; 2) Kazania; 3) Przemowy treści religijnej.
