Urodził się we wsi Glinnie, pod Poznaniem, roku 1760. Kształcił się w konwikcie Pijarskim w Warszawie, następnie był paziem biskupa krakowskiego, Kajetana Sołtyka. Później wstąpił do gwardyi królewskiej, wkrótce jednak porzucił służbę wojskową dla teatru. Po raz pierwszy wystąpił na scenie warszawskiej w roku 1778 w przełożonej przez siebie z francuskiego komedyi Fałszywe niewierności, a po latach pięciu został dyrektorem i przedsiębiorcą teatru polskiego, położywszy na tem stanowisku wielkie zasługi, jako organizator trupy, aktor i tłomacz sztuk teatralnych. W roku 1811 otworzył pierwszą w kraju szkołę dramatyczną, a w 1814 usunął się z zajmowanego stanowiska, powierzając zarząd teatru zięciowi swemu, Ludwikowi Osińskiemu. Umarł dnia 23 lipca 1829 roku. Utwory jego mieszczą się w 12 tomach, wydanych w Warszawie (1822—1825). Są to przeważnie sztuki tłomaczone, do oryginalnych zaś należą dwie komedye: Henryk VI na łowach i Spazmy modne. Największą jednak popularnością cieszyła się operetka: Cud mniemany, czyli krakowiacy i górale.
