Strona:Stefan Gębarski - W pruskich szponach (cz. I).pdf/45

jąco… I mówisz ścisłą prawdę… Istotnie takie były pierwotne dzieje Gniezna…
 — Tak, tak!… brawo, Grzesiu! brawo!…
 — Bardzo pięknie opowiadałeś…
 — Mów tylko dalej! — zawołali młodzi słuchacze, zdziwieni tym niespodziewanym występem w roli prelegenta, zarumienionego pod wrażeniem chwili kuchcika.
 Mały Icek i Lejbuś, synowie pachciarza, nie wytrzymali i z kąta altany przepchnęli się na sam środek, chcąc na własne oczy zobaczyć, że to prawdziwy Grześ przed chwilą opowiadał.
 — Ktoby się tego po nim spodziewał — myślał stary włodarz. — Musi z czasem na organistę… a może na samego dobrodzieja się pokieruje… To ci ma głowę… ho! ho!… i ktoby się to spodziewał…
 — Mów! mów, Grzesiu, dalej, słuchamy!—zachęcała kuchcika Jadzia, zaś kucharz Walenty z dumy, że to jego podwładny taki rozum pokazał, stał nadęty jak pęcherz, mrugając oczami i szepcząc z cicha:
 — Umie on coś nie coś, bom mu nie mało co dzień do głowy nakładł.
 — Więc mówże dalej, Grzesiu, słuchamy! — prosiła znowu Jadzia.
 — Kiedy, proszę panienki, już więcej nic nie umiem i nic nie wiem—odparł Grześ.